Reenkarnasyon, basitçe insan ruhunun bir canlıdan diğerine geçerek yok olmayacağı ya da ölmeyeceği inancıdır. Temel olarak, menşeini MÖ 800 civarında Hindistan'da klasik Budizm ve Hinduizm'den almaktadır. Her ne kadar kökleri eskiye dayansa da reenkarnasyonun modern popüler versiyonları Hinduizm’deki eski doğu inancının değişmiş halidir.

Reenkarnasyonun orijinal şeklinde, ruhun sonsuz bir döngüde bir canlıdan diğerine aktarıldığına inanılırdı. Ruhun bir hayvan ya da bir bitki formunda bile reenkarne olabileceğine inanılıyordu. Reenkarnasyonun birçok modern popüler versiyonları ruhun insan bedenine sürekli aktarımını sınırlar.

Karma kavramı reenkarnasyon ile yakından ilgilidir. Karma esasen sebep ve etki yasasıdır. Karmada öne sürülen bir önceki yaşamdaki iyi ya da kötü fiiliyatların mevcut yaşamı etkileyeceğidir. Dahası, kişinin yaptığı işler gelecekteki hayatlara da önemli ölçüde yansımaktadır.

Diğer bir ifadeyle, 'ekim ve hasat yasası' mevcut hayat ile sınırlı olmayıp sonsuza kadar devam eder.

Doğunun çoğunda karmadaki bu katı inanç hayata ümitsiz ve karamsar bir bakış açısıyla sonuçlanmıştır. Hayatlar kasvetli ve sıkıntılı bir kısır döngüye sahip yeniden doğuş olarak görülmektedir. Karmanın sonsuza dek devam eden zincirinden dolayı, reenkarnasyon günahkârlık problemini çözmez fakat esasen kati özgürlüğün, mükemmelliğin ve kendini kurtarışın imkânsızlığını işaret eder. Modern batı reenkarnasyonunda amaç Tanrı olabilmek ve Tanrı ile birleşerek nihai gerçekliğe katılabilmektir. Modern reenkarnasyon çoğunlukla ruhların tanrısallığını destekler ve İncil’e dayalı bir egemenlik konseptini ve kişisel Tanrıyı reddeder.

İncil, zerafeti vurgulayarak da karmadaki inançla çelişmektedir. İncil'e göre kefaret ve af yalnızca ölüm ve İsa'nın vücutça dirilişi aracılığıyla kazanılabilir. Kurtuluş bizim meziyetlerimizle değil, yalnızca İsa Mesih'in yolundan gitmekle olur. Karma ve reenkarnasyon konsepti İbraniler 9.27’ye tezat olduğu aşikârdır.

'' İnsanın öleceği ve bundan sonra bir yargılamanın olacağı önceden belirlenmiştir.''

Pavlus ruhun başka bir canlıya aktarılmadığını fakat hesap günü için beklediğini açıkça bildirir.
Pavlus, bir Hristiyan için ölümün İsa’nın varlığıyla birlikte olmak anlamına geldiğini ifade etmiştir. '' Biz vücudumuzdan ayrılıp Tanrı ile evde (cennette) olmayı tercih edecek kadar cesuruz'' 2 Korintliler 5:8. İncil'in reenkarnasyon konseptine izin vermediği açıktır.